Miał wrażenie, że wszystkie tu obecne osoby mają totalnie wywalone na jego osobę. Prawda ta, gdy do niego dotarła, zmroziła mu serce. Chwycił się za pierś, łkając cicho pod nosem, wyczuwając chłodną atmosferę, jaka tutaj panowała. Pociągnął nosem i mruknął coś o uczniach nieszanujących nauczycieli. A on się tak starał! Załkał po raz kolejny i oparł się biurko, z zamiarem wtulenia się w nie i rozpaczania nad swoją osobą.
- Boska marmolado, czymże sobie na to zasłużyłem?! - westchnął, przypominając sobie o jego hodowli tukanów, które czekały na papu. A może to były wróble? A KOGÓŻ TO OBCHODZI, POTRZEBOWAŁY GO. Myśl ta dodała mu energii w takim stopniu, że aż udało zsunąć mu się z biurka i wylądować na podłodze. Jednakże... tylko wylądować, zabrakło jej do wstania. - HAAALP - zawył, jednak jego głos był tylko cichym szeptem. Oj, pożałował tego, że nie zjadł rano tego śniadania.

Początkowo rzuciła chłopakowi przeciągłe, ostrzegawcze spojrzenie. Naruszał jej przestrzeń prywatną. Jednak na wspomnienie o kawie rozluźniła się w trybie natychmiastowym. W oku błysnęły radosne iskierki. Ona co prawda nie darzyła wielkimi uczuciami świąt, ale dziergać sweterki w renifery lubiła. Właściwie lubiła dziergać wszystko. Nie była pod tym względem wybredna. Druty najlepszy przyjaciel człowieka.
- Doskonale, wpiszę cię do mojego kalendarza - pokiwała energicznie głową, zerkając przy tym na wyimaginowany zegarek na pustym nadgarstku. - Hoho, czas szybko leci, ale mimo wszystko znajdę dla ciebie chwilę. Tak, przesunie się tamto spotkanie, a tamto odwoła. Wszystko obliczone - obdarowała Mattiasa firmowym uśmiechem. Oczywiście zamówienie na sweter zostało przyjęte.

Leżał w ten sposób dłuższą chwilę, czując jak coraz bardziej otumania go gorycz i tęsknota. Mruknął znowu coś niezrozumiałego pod nosem. Swego czasu był najlepszą dupą na uczelni, numerem jeden wśród wszystkich, a teraz został leżącym na podłodze profesorem, którego uczniowie ignorują a skowronki zdychają. Odpędził od siebie tę myśl. Z początku nie zareagował na dźwięk swojego imienia, tak dawno nikt go nim nie nazwał, że zdążył zapomnieć jak się nazywa! Zawsze tylko Lynx, Lynx, Lynx. Meh, oszaleć by można. Obrócił głowę w stronę osobnika, który go nazwał w ów sposób i podniósł się delikatnie na łokciu. Nie miał zielonego pojęcia kim był ów chłopak. Uznał, że to po raz kolejny wina jego beznadziejnej pamięci, więc żeby się nie pogrążać postanowił zwyczajnie ściemniać!
- Oh, Tom, to bardzo miłe z twojej strony - powiedział ponownie używając tonu nauczyciela Browna, który był jego drugą osobowością... która właśnie się narodziła! - chętnie skorzystałbym z okazji, gdyby tylko wykluczyć opcje z oglądaniem meczu.

- Spoko, możemy pić ile chcesz. Mecz to tylko pretekst, nie? - uśmiechnął się w strone chłopaka, którego wzrok znowu był jakby nieobecny - A tak przy okazji, chodzimy razem na angielski. Serio nie wiesz jak mam na imie? Bo na pewno to nie jest Tom...
Westchnął przeciągle i znów spojrzał w stronę swojej niskiej koleżanki. Ona też wyglądała na dosyć nieobecną. Chyba serio bez kawy nie potrafiła normalnie funkcjonować. No cóż, różne wybryki natury powstają. Albo uzależnieni.
- Wieczór mi pasuje. Skoro tak lubisz kawę to w pokoju mam też likier kawowy. Jak chcesz do wpadnij - rzekł obojętnie i oparł głowę o ścianę.

Mimowolnie uniosła w górę brwi, gdy jedna z osób z hukiem opuściła salę. Przestała poświęcać całą swoją uwagę sufitowi i skupiła się na miejscu, w którym jeszcze chwilę wcześniej znajdowała się Anna. Ha, a to Liv niby była ta niekulturalna i niewychowana. Nawet się nie pożegnała! Wiadomo, cicha woda brzegi rwie.
- Dzwonek na koniec lekcji - zaświergotała, flegmatycznie łapiąc wysuwającą się z ust cygaretkę. Obróciła ją między palcami i obdarowała pozostałą trójkę szerokim uśmiechem. - Powszechnie znana zasada mówi, że to nauczyciel ustala koniec zajęć, a skoro magister Anna zdecydowała się nas zostawić... - rozłożyła szeroko ręce. -  Moi mili, macie moje błogosławieństwo. Krzyżyk na drogę. Połamania nóg, до свидания!
Sama Shyre wykonała piruet wokół własnej osi i pomaszerowała energicznie w stronę wyjścia.
- Szykuj likier i kieliszki, kolego - rzuciła przez ramię na odchodnym.

Kiedy pierwsza pannica opuszczała klasę, wędrował za nią wzrokiem, równocześnie prostując się na podłodze. Ah, ta młodzież, z roku na rok coraz gorzej wychowana! Strzepał ze swojego ubrania kurz i brud, którym się cały wytarmosił. Skończył to czynić, kiedy druga osoba opuściła pomieszczenie. Tom, który zaprzeczał, jakoby był Tomem, znowu zwrócił się do Lynxa jego imieniem. Usłyszenie tego po raz drugi w ciągu godziny sprawiło, że w jego sercu zrobiło się niewiarygodnie gorąco. Zaczął aż nawet się w tym miejscu obmacywać, chcąc sprawdzić, czy nie wylał na siebie herbaty albo kawy. Na szczęście, odkrył, że jego osobistość była sucha. A może i nieszczęście? Teoretycznie wolałby być cały w jakimś napoju, niż odkryć, że go coś takiego poruszyło. Chcąc udowodnić przed samym sobą swoją męskość, zebrał ślinę i splunął gdzieś na bok. Zrobił to jednak dosyć nieumiejętnie, w wyniku czego oślinił się. Otarł wierzchem dłoni usta, a następnie wtarł to w swoją koszulę.
- Zostanę tu, to przecież oczywiste - burknął do Andrew - Kiedy cała załoga ucieka, kapitan zawsze tonie ze swoim statkiem - W rzeczywistości po prostu nie chciał, żeby przypadkiem ktoś podążył jego tropem i znalazł tajną hodowle słowików, którą prowadził.